Ziveo je guslar stari
kraj sela nekoga
imao je samo gusle
i unuka svoga

Ziveli su nikom krivi
k’o ptice na grani
to je milost visnjeg Boga
i hrani i brani

Ali jedne tihe noci
unuk se probudi
probudi ga teski uzdah
iz dedinih grudi

Starac bese na umoru
al’ jos ovo rece –
uzmi, sinko, ove gusle
koje tuzno jece

Zivot pevaj srpskom rodu
da se ne uspava
krepi, snazi, sokoli ga
da ne malaksava

Mesec sjajni obasjao
pa za oblak zadje
iz guslara, sedog starca
cisti duh izadje