Andjelija, pastirica mlada
pusti ovce, niz planinu sadje
da u sjaju, velikoga grada
bolju srecu od preslice nadje.

Bijeli dani, prolazili kradom
i sjecanja da su ovce bile
jedne noci, prosetala gradom
u raskosnoj haljini od svile.

Od tada je, gradom na sve strane
setala se, poput bijele vile
i nudila svoje jorgovane
u raskosnoj haljini od svile.

Teski jadi, majku joj dotukli
a djevojku, jedne zore sive
iz Dunava, alasi izvukli
u raskosnoj haljini od svile.